کابوس

در پشت خطوط  خاکستری ذهن

بوسید مرا

که برای بار آخر

خداحافظ

پیشانی ام دریده شد و الفاظ گنگ بی ریا

رنگ چشمان مرا تار می کرد

و هنوز در پس آن بوسه بیزاری

طعم لبخند رضایت مند کسی

حس غمگین خیانت می داد

- وای بر من -

او بود که به دست رنج محبت یا که فریب

گوشه منزوی فکر پر از هیچم را

رنگ می بخشید و صدا

تا به پاس این رفتار

حس تنها و غریبانه شعرهایم به تو تقدیم شود

که صدای سازم را

با نفس گرم و دل انگیز تنت

کوک کنم

و به ترمیم عواطف

ناگه

حاله گستاخ تو و کالبد همراهت

زخم آخر را زد

و چنان زار زدم

که من زشت قامت رویایم

درهم ریخت

دستی از جنس حضور

شانه ام را لرزاند

راست می گفت

دوباره کابوس می دیدم