در ابعاد این عصر خاموش

من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنهاترم

بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است

و تنهایی من شبیخون حجم ترا پیش بینی نمی کرد.

و خاصیت عشق این است.

از منجلاب ندامت و عصیانگری

تا انتهای شعور انسانی من

فاصله

خطی از خلاء تا خورشید بود

و تو در میان افسردگی

- این الکیل سیاه و منفور -

به دنبال چراها و حتی پامال

در امتداد جاده ها و انحرافات شیطانی

در پی کشف خدایت بودی

ولی افسوس در راه

جای پای غم یک بریدگی

در میان دل من

سخت رجز می خواند

و تو بی ترس

در پی احساس غریبانه خطر می کردی

که به ناگاه

ظاهر ترد درختان خیابان غزل وارانه

در پس پای نگاهت لرزید

و تو گویی اینک آشیانه ام

طرحی از رنج سیاهی و تعفن می شد

تا تو را دفن کند

به مجازات گناه نا کرده

- نه - ولی انگار

دستی

به موازات سکوت لبهایم

در پی نجات و عاشق بودن

به غم اصیل چشمانت

آویخته بود